گزارش‌ها حاکی از آن هستند که با افزایش نجومی قیمت اجاره مسکن در تهران، مستأجرین پایتخت به فکر اجاره کانتینر برای استفاده به عنوان محل زندگی خود افتاده‌اند. به طبق آخرین آمارها، ۷۰ درصد از درآمد شهروندان تهرانی به اجاره مسکن اختصاص دارد.
گرچه مسئولین و صاحبان مسکن هیچ گونه تلاشی برای احیای وضعیت اسفناک مسکن در تهران نکرده‌اند و این شرایط بحرانی به بروز مشکلات جدید و سختی‌های اقتصادی برای مردم کشور منجر شده است. در این شرایط، کانتینرهای اجاره‌ای اطراف تهران که پیش‌تر بیشتر برای انبار تجهیزات کارگاهی، مطب‌های پزشکان، دفاتر اداری و غیره به کار می‌رفتند، اکنون به عنوان جایگزینی برای مسکن مستأجرین استفاده می‌شوند و این واقعیت تلخی را برای شهروندان نشان می‌دهد که تهران، شهروندانش را بیرون می‌کند. با این حال، هنوز مشخص نیست که قیمت اجاره کانتینر در تهران چقدر است.
به گزارش اخبار جدید به نقل از شبکه شرق، انبارهای کانتینری در اطراف تهران، شاهد تغییر کاربری این کانتینرها به منظور انبار اثاث خانه ها هستیم. در سال های گذشته، این کانتینرها بیشتر برای انبار تجهیزات کارگاه‌ها، مطب‌ها و دفاتر اداری مورد استفاده قرار می‌گرفت.
اما امروز، با افزایش هزینه اجاره مسکن در کشور، به ویژه در تهران، تعداد زیادی از شهروندان را به کوچک کردن خانه‌هایشان و یا مهاجرت به شهرهای حومه محل زندگی‌شان وادار کرده است. بنابراین، کانتینرهای انباری به عنوان جایگزین مسکن، در نظر گرفته می‌شوند که این واقعیت تلخی را برای شهروندان نشان می‌دهد: تهران، شهروندانش را بیرون می‌کند! بر اساس آخرین آمار، حدود ۷۰ درصد از درآمدهای هر خانوار ایرانی، صرف اجاره مسکن می‌شود و هزینه رهن کامل یک خانه ۵۰ متری در محله «سی‌متری جی» جنوب تهران، ۴۵۰ میلیون تومان است.
نخستین دردسر کوچک‌تر شدن خانه‌های اجاره‌نشینان و به‌حاشیه‌رانده‌شدن شهروندان، روی دست ماندن اثاثیه منزل‌شان است و کم‌هزینه‌ترین راهی که رگه‌هایی از امید نیمه‌جانی در آن دیده می‌شود، انبار کردن این اثاثیه در مکانی ارزان است.
کوچک‌تر شدن خانه‌ها البته بدترین اتفاقی نیست که به خاطر اجاره‌‌های نجومی و سرسام‌آور برای مستأجران می‌افتد. کار اکنون به جایی رسیده که بسیاری از خانواده‌ها دیگر توان اجاره یک واحد با حداقل متراژ را هم ندارند و به ناچار اسباب و اثاثیه خود را در کانتینرهای حاشیه پایتخت انبار می‌کنند و خودشان به خانه پدر و مادر باز می‌گردند یا به شهرستان مهاجرت می‌کنند.
یکی از انبارداران اطراف تهران به خبرنگار فراز گفته که بسیاری از خانواده‌ها، اثاث منزل‌شان را با قراردادهای یک‌ساله و دوساله در کانتینرها انبار می‌کردند اما پس از پرداخت کرایه ماه اول، دیگر خبری از پرداخت‌های بعدی نبود. یعنی در واقع، خانواده‌های به حاشیه‌رانده‌شده یا ناچار به مهاجرت، پس از کوچ اجباری قید وسایل و اثاثیه منزل‌شان را می‌زنند. گویی که کالبد، قید جوارحش را زده باشد. البته انباردارها پس از مدتی، فکر این‌جا را نیز کردند. حالا شما برای انبار اثاث منزل خود، باید اجاره ۶ ماه یک کانتینر را پیش‌پرداخت کنید.
مساله قابل توجه دیگر، کاهش روافزون تعداد کانتینرهای اجاره‌ای است. آن‌طور که پیداست، تقاضای خانوارهای تهرانی برای انبار اثاثیه منزل‌شان به قدری افزایش پیدا کرده که پیدا کردن کانتینرهای خالی را با مشکل مواجه کرده است.
طبق آمار وزارت بهداشت، جمعیت مناطق حاشیه‌نشین و سکونت‌گاه‌های غیررسمی در سال ۱۳۹۵، برابر با ۱۰میلیون نفر و ۱۵۹هزار و ۳۵۲ نفر بود. تعداد حاشیه‌نشین‌ها در سال ۹۵، حدود ۱۳ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌داد. در بهمن‌ماه ۱۴۰۰ «مجتبی یوسفی»، عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی گفت که جمعیت حاشیه‌نشین‌ها در کشور به ۲۰ میلیون نفر رسیده است. طبق این گفته‌ها، حدود ۲۴درصد جمعیت کشور حاشیه‌نشین بودند. افزایش تقریبا دو برابری تعداد حاشیه‌نشین‌ها در طول تنها ۵ سال، صدای هشدار را برای طبقات شهری به صدا در می‌آورد.
از زمان اعلام جمعیت 20 میلیونی، دو سال گذشته و این مدت با شاهد افزایش قیمت مسکن از ۳۳ میلیون تومان در هر متر مربع در سال‌های گذشته به ۷۸ میلیون تومان در حال حاضر، شده‌ایم. همچنین، افزایش نرخ اجاره‌بها نیز سبب شکستن کمر مستأجران شده است. در سال‌های ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱، تورم اجاره‌بها رکورد سال‌های قبلی را پشت سر گذاشته و با پیشی گرفتن از ۵۰ درصد، رکورد ۳۲ سال اخیر را شکسته است.
در پاییز ۱۴۰۰، تورم نقطه به نقطه اجاره‌بها به ۵۳.۶ درصد رسیده بود و شهروندان در آن زمان برای اجاره خانه خود، ۵۳.۶ درصد بیشتر از زمان مشابه در سال ۹۹ هزینه کرده‌اند. در پاییز ۱۴۰۱، تورم نقطه به نقطه اجاره‌بها به ۴۶ درصد رسیده بود که ۴۳ درصد بیشتر از پاییز ۱۴۰۰ بود که خود ۵۳.۶ درصد بیشتر از پاییز ۹۹ بود.
همه این موارد، دلایل کوچ اجباری مستأجران تهرانی را مشخص می‌کند. اجاره خانه هر روز در حال افزایش است و دستمزدها و درآمدها، همواره از تورم عقب می‌مانند. در این شرایط، دل کندن از اثاثه منزل، کم‌اندوه‌ترین انتخاب اجباری است که برای مستأجران باقی می‌ماند.