عکسی که توسط ایوان ووچی، عکاس ارشد خبرگزاری آسوشیتدپرس در لحظات پس از سوءقصد به جان رئیس جمهور سابق ایالات متحده گرفته شده، لحظهای تاریخی و نادر را به تصویر میکشد: دونالد ترامپ با مشت گره کرده در حالی که لحظاتی پیش گلولهای گوش او را خراش داده، آسمان آبی روشن و پرچم آمریکا در پسزمینه تصویر و چهرههای مأموران سرویس مخفی آمریکا در لحظات پر اضطراب در حالی که خطی از خون از گوش ترامپ به سمت گونهاش جاری است.
ووچی که از زمان کاندیداتوری ترامپ خبرهای مربوط به او را پوشش میدهد و در سال ۲۰۲۰ برای عکسی از اعتراضات پس از مرگ جورج فلوید برنده جایزه پولیتزر شد، درباره این لحظه میگوید: «صدای شلیکها را شنیدم و به سمت صحنه سخنرانی دویدم. مأموران سرویس مخفی از همه جهات به سمت ترامپ میآمدند و تلاش میکردند دور او حلقه بزنند. من به سمت جلوی صحنه سخنرانی رفتم و شروع کردم به عکاسی از هر چیزی که میتوانستم.»
او توضیح میدهد که در چنین لحظاتی، باید سریع و متمرکز بود: «پیشبینی، کلید این شغل است. باید بدانید که بعد چه اتفاقی میافتد و کجا باید باشید.»
ووچی توضیح میدهد که پس از شلیک، ترامپ توسط مأموران سرویس مخفی احاطه شد، اما سعی کرد راه خود را به بیرون حلقه آنها باز کند. این عکاس خبرنگار میگوید: «ترامپ درخواست کرد ابتدا کفشهایش را پیدا کنند. او سپس موهایش را لمس کرد، دست راستش را از میان موانع عبور داد و مشت خود را بالا برد و با حالتی پر خشم و محم گفت: بجنگید! بجنگید! بجنگید!»
ووچی میگوید که در آن لحظه تنها به ثبت بهترین تصویر ممکن فکر میکرد. دوربین او به یک هاتاسپات متصل بود و عکسها به طور خودکار به سردبیر ارسال میشدند. سردبیر به او گفته بود که هر چه میتواند عکس بگیرد و بفرستد.
پس از خروج ترامپ با خودروی مخصوص، ووچی و دیگر عکاسان به یک داخل یک چادر برده شدند که در آن آنتن تلفن همراه قطع بود. حدود ۴۵ دقیقه بعد، وقتی ووچی وارد یک پارکینگ خالی شد، عکس خود را برای اولین بار در شبکههای اجتماعی دید.
کارلی ارل، سردبیرعکس گاردین استرالیا، درباره این عکس میگوید: «برخی عکسها که در اوج یک خبر فوری گرفته میشوند، میتوانند واقعا حس آن لحظه را به خوبی منتقل کنند و این یکی از آنها بود.»
ارل با اشاره به اینکه این عکس به یکی از نمادینترین تصاویر تاریخ عکاسی آمریکا تبدیل شده است میگوید: «این عکس شما را به درون خود میکشد، تقریبا مانند یک گرداب. چهره ترامپ چیزی است که دائما به سمتش جذب میشوید، اما اطراف او در این عکس هم به یک قاب شبیه است. ترکیببندی فوقالعاده است.»
این عکس نه تنها لحظهای تاریخی را ثبت کرده، بلکه نشان دهنده قدرت و تاثیرگذاری عکاسی خبری در ثبت و انتقال احساسات و وقایع به مخاطبان است.
مجله آتلانتیک این عکس را «یکی از ترکیببندیهای بزرگ در تاریخ عکاسی آمریکا» توصیف کرده و یک روزنامهنگار ارشد نیویورک تایمز آن را «اوج کار عکاس خبرنگاری» از تصویری کاملا قاببندی شده از یک خبر فوری تاریخی خوانده است.