روزنامه «دنیای‌اقتصاد» نوشت: سال گذشته خانوارهای شهری در 31 استان کشور، 42 درصد از هزینه‌های خود را فقط صرف یک فاکتور کردند؛ مسکن.
تورم تاریخی اجاره خانه از اواخر دهه 90 تا کنون در همه شهرهای کشور، «هزینه مسکن» را به غول سبد خانوار تبدیل کرده است.
این غول سال گذشته دوپینگ کرد و در حالی که سال 1401، 38 درصد از هزینه‌های ماهانه و سالانه شهرنشین‌ها به اجاره مسکن اختصاص پیدا می‌کرد، سال گذشته از این هم بیشتر شد و به 42 درصد رسید.
سطح نرمال «هزینه مسکن» در سبد زندگی باید زیر 30 درصد باشد؛ در تهران این سهم براساس آمار رسمی 1402 به 56 درصد رسیده است.
در شهرهای استان فارس 49 درصد و در البرز نیز 45 درصد است.
بررسی‌ها نشان می‌دهد، تورم عمومی بالا و همچنین جهش قیمت مسکن باعث رشد این غول هزینه‌ای شده است.
هر چقدر «سهم مسکن» در سبد هزینه، بزرگ باشد به همان نسبت، خانوارها مجبور می‌شوند از فاکتورهای اصلی دیگر زندگی‌شان بزنند.
در سال‌های اخیر، سهم کالری و تفریح و درمان در سبد هزینه خانوارها افت کرد.
راه مهار این غول، سیاست‌های پرورش‌دهند آن نظیر «اجاره دستوری» نیست؛ راه نرمال‌سازی هزینه مسکن از «کاهش تورم عمومی» و همچنین «ثبات قیمت مسکن» می‌گذرد.