روحانی: کشور را به حزب اللهی‌ها بدهیم و بقیه از کشور بروند؟

حسن روحانی رئیس جمهور سابق کشور گفت: می‌گویند کشور را به جوانان حزب‌اللهی بدهیم، حالا با هر تفسیری که می‌توان از جوان و حزب‌اللهی داشت. آن‌ها مگر چند میلیون نفر هستند؟ خب بقیه چکار کنند؟ به آن چند میلیون نفر همه امکانات و مسئولیت‌ها را بدهیم، بقیه از کشور خارج شوند یا بیکار بمانند؟

به گزارش اخبار جدید به نقل از خبرگزاری خبرآنلاین، حجت‌الاسلام‌والمسلمین حسن روحانی، رئیس‌جمهور دولت‌های یازدهم و دوازدهم، در ادامه جلسات خود با فعالان گروه‌ها و احزاب سیاسی، روز دوشنبه (۱۵ آبان) با اعضای شورای مرکزی حزب ندای ایرانیان دیدار و گفت‌وگو کرد.

در بخشی از این دیدار، روحانی با تاکید بر اینکه اگر نشاط جوان در کنار تجربه میانسال قرار بگیرد، می‌تواند کشور را به سمت توسعه حرکت دهد، بیان کرد: می‌گویند کشور را به جوانان حزب‌اللهی بدهیم، حالا با هر تفسیری که می‌توان از جوان و حزب‌اللهی داشت. آن‌ها مگر چند میلیون نفر هستند؟ خب بقیه چکار کنند؟ به آن چند میلیون نفر همه امکانات و مسئولیت‌ها را بدهیم، بقیه از کشور خارج شوند یا بیکار بمانند؟ افرادی هستند که ممکن است جوان حزب‌اللهی تعریف نشوند اما هم متدین هستند، هم به کشور خدمت و ایثار می‌کنند، حالا بگوییم این‌ها نباشند؟ با این شیوه رفتار، کشور در معرض خطر قرار می‌گیرد. انفعال و عقب‌نشینی و خودکشی از ترس مرگ ما را به جایی نمی‌رساند.

روحانی تاکید کرد که کشور متعلق به یک عده محدود نیست و افزود: اقلیتی آمده‌اند و با شعار همه مناصب را گرفته‌اند. مگر کشور متعلق به آن‌هاست؟ کشور متعلق به همه ماست نه هیچ گروه و جناح و حزب خاصی. ایران متعلق به تمام ایرانیان است؛ شیعه، سنی، ارمنی، یهودی، زرتشتی و دارای افکار دیگر. حتی ممکن است عده‌ای قانون اساسی را هم قبول نداشته باشند اما باید بتوانند در کشور زندگی کنند. باید وسیله زندگی برای همه مردم فراهم کنیم. این نمی‌شود که چون مخالف ما هستند پس زندگی نکنند. همه باید از حقوق شهروندی برخوردار باشند.

رئیس‌جمهور دولت‌های یازدهم و دوازدهم با اشاره به خطر شکاف‌های عمیق اجتماعی برای کشور گفت: ما الان به نقطه‌ای رسیده‌ایم که در یک مسأله روشنی مانند غزه هم مثل هم حرف نمی‌زنیم. در این حادثه سخت و سنگین برای اولین بار می‌بینیم در ایران میان مردم شکاف وجود دارد. این موضوع بی‌سابقه و این شکاف اجتماعی و فرهنگی و دیدگاه نسبت به منطقه و جهان بسیار خطرناک است. می‌بینیم که مردم در اروپا و آمریکا تظاهرات بسیار بزرگی برپا کردند که شاید کمتر سابقه داشته که جمعیت‌های این‌چنینی به خیابان بیایند و به نفع مظلومین شعار دهند، گرچه دولت‌هایشان حامی ظالم‌اند. در دنیای شرق که مردم حتی به خیابان هم نمی‌آیند و گویا اتفاقی نیافتاده است. جهان اسلام و دنیای عرب هم می‌بینیم چه وضعی دارند. اما در داخل چرا اینقدر از هم فاصله گرفتیم و چطور شده که در هیچ امری با هم نظر واحدی نداریم؟ این یک علامت هشدار برای ماست.