مهندسان ناسا برای برقراری مجدد ارتباط با فضاپیمای وویجر ۱ آخرین شانس خود را امتحان می‌کنند

مهندسان ناسا آخرین دور از تلاش‌های خود را برای برقراری مجدد ارتباط با فضاپیمای وویجر ۱(Voyager ۱) انجام می‌دهند.
به گزارش اخبار جدید به نقل از ثریا فضاپیمای «وویجر ۱» به عنوان دومین فضاپیمای پیر در تاریخ، بیش از ۲۴ میلیارد کیلومتر از زمین دور شده و به عنوان دورترین شیء ساخته شده توسط بشریت شناخته می‌شود.ناسا در بیانیه‌ای اعلام کرده است که این کاوشگر میان‌ستاره‌ای از اواسط نوامبر ۲۰۲۳ با مشکلاتی در انتقال داده‌های جمع آوری شده توسط ابزارهای علمی خود به زمین مواجه شده است.

«وویجر ۱» که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد، نه تنها اولین فضاپیمایی است که به فضای میان‌ستاره‌ای سفر می‌کند(که آن را به دورترین جسم ساخته شده بشر تاکنون تبدیل می‌کند)، بلکه اکتشافات قابل توجه دیگری نیز انجام داده است. قمرهای جدیدی را در اطراف مشتری پیدا کرده، حلقه دیگری را در اطراف زحل مشاهده کرده و یک عکس ویژه از تمام سیارات با هم در یک قاب گرفته که مانند یک عکس خانوادگی بزرگ از منظومه شمسی است.

بروس واگنر، مدیر تضمین ماموریت وویجر در این باره گفت: ما غمگین و ناامیدیم از اینکه فضاپیما هنوز کار می‌کند، اما در سکوت فرو رفته است. با اینکه می‌دانیم پایان آن هر زمانی ممکن است فرا برسد، از دست دادن یک فضاپیما هرگز آسان نیست، به خصوص فضاپیمایی مانند «وویجر ۱».

سیستم اطلاعات پرواز
مهندسان ناسا در حال حاضر در حال بررسی مشکلی در رابطه با یکی از سه رایانه داخلی «وویجر ۱» هستند که به سیستم اطلاعات پرواز(FDS) معروف است. اگرچه این فضاپیما با موفقیت دستورات را از زمین دریافت و اجرا می‌کند، اما FDS در یکی از زیرسیستم‌های خود موسوم به واحد مدولاسیون تله متری(TMU) مشکل دارد و نقص ارتباطی را تجربه می‌کند. در نتیجه، به گفته ناسا، هیچ داده علمی یا مهندسی به زمین منتقل نمی‌شود.

سیستم اطلاعات پرواز عملکردهای متعددی از جمله جمع‌آوری داده‌ها از ابزارهای علمی و نظارت بر سلامت و وضعیت فضاپیما دارد. سپس این اطلاعات را در یک بسته داده واحد برای انتقال به زمین از طریق TMU ادغام می‌کند. این داده‌ها به صورت باینری کدگذاری می‌شوند که ترکیبی از یک‌ها و صفرها را تشکیل می‌دهند و پایه و اساس همه زبان‌های رایانه‌ای را تشکیل می‌دهند.

در ماه دسامبر، واحد مدولاسیون تله متری(TMU) شروع به ارسال یک توالی تکرارشونده از یک‌ها و صفرها کرد که نشان دهنده یک وضعیت اختلال و گیر کردن بود. تیم عملیات وویجر پس از حذف سایر علل احتمالی، سیستم داده پرواز(FDS) را به عنوان منبع مشکل شناسایی کرد.

به گفته ناسا، تلاش‌هایی برای راه‌اندازی مجدد FDS و بازگرداندن آن به حالت عملیاتی قبلی انجام شد، اما متأسفانه فضاپیما همچنان در انتقال داده‌های قابل استفاده ناکام است.

مسائل چالش برانگیز
به گفته ناسا، این فرآیند به زمان قابل توجهی نیاز دارد تا تیم عملیات بفهمد چگونه یک فرمان جدید می‌تواند بر عملیات این فضاپیما تأثیر بگذارد تا از عواقب ناخواسته جلوگیری شود.

علاوه بر این، چالش برانگیزتر اینکه تمام دستورات ارسال شده از سوی کنترل‌کننده‌های ماموریت روی زمین به ۲۲.۵ ساعت زمان نیاز دارند تا به «وویجر ۱» که در حال حاضر در حال کاوش در بخش‌های بیرونی منظومه شمسی ما در فاصله بیش از ۲۴ میلیارد کیلومتر از زمین است، برسند. در نتیجه، تیم مهندسی باید با صبر و شکیبایی ۴۵ ساعت منتظر بمانند تا پاسخی از «وویجر ۱» دریافت کنند تا آنها را قادر سازد ارزیابی کنند که آیا یک فرمان به نتیجه دلخواه رسیده است یا خیر.

مهندسان ناسا می‌گویند این هفته دستورات بیشتری را به فضاپیما ارسال خواهند کرد تا اطلاعاتی در مورد وضعیت سیستم‌های داخل فضاپیما جمع‌آوری کنند.

این تیم در هفته‌های آینده تلاش‌های بیشتری را برای تنظیم مجدد سیستم‌های مختلف «وویجر ۱» که ممکن است بر FDS تاثیر بگذارند، آغاز می‌کند.

کاوشگر «وویجر ۲» که برادر «وویجر ۱» محسوب می‌شود، تنها ۱۶ روز پس از همتای خود به فضا پرتاب شد و در حال حاضر به طور موثر به کار خود ادامه می‌دهد.

این کاوشگرها که توسط آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در جنوب کالیفرنیا مدیریت و اداره می‌شوند، در اکتشاف فضای میان‌ستاره‌ای که قلمرو وسیعی است که خورشید ما و سیارات همراه آن از آن عبور می‌کنند، منحصر به فرد هستند.