فیلم سینمایی «هتل» داستانی قابل پیشبینی دارد!

از همان ۵ دقیقه آغازین «هتل» می‎توان داستان فیلم را تا پایان حدس زد؛ زمانی که مسعود اطیابی، کارگردان اثر، از کلیشه همیشگی مردان دو زنه استفاده می‌کند.

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، احتمالا مخاطبان فیلم «هتل» زمانی که به همراه بلیطشان وارد سالن سینما می‌‎شوند، خیالشان راحت است. آن‎ها می‏‌دانند که مخاطب فیلمی هستند که حداقل آن‎ها را می‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خنداند، البته از فیلمی که برچسب کمدی روی آن خورده است، بیش از این هم انتظار نمی‌‏رود. خیال مخاطب این فیلم می‌‎تواند راحت‌تر هم شود، آن‎ها می‌‎‌توانند دست خانواده‏ایشان را بگیرند و فرزندانشان را هم با خود به سالن سینما ببرند؛ فیلم شوخی‌‎‏های مثبت 18 ندارد و تا حدودی برای نوجوانان هم می‎‌‌‌تواند مناسب باشد. هرچند که برخی از شوخی‌های فیلم، از فضای مجازی بهره برده است و شاید مخاطب سنتی‌‎تری که با فضای مجازی و شوخی‌‎‌هایش میانه ندارد، بخش‎هایی از فیلم را متوجه نشود، البته در هتل، شوخی‌‎هایی هم برای نسل سنتی‌تر وجود دارد تا مخاطب عام‌‎تری را هدف بگیرد.
از همان 5 دقیقه آغازین فیلم اما می‎توان داستان فیلم را تا پایان حدس زد؛ زمانی که مسعود اطیابی، کارگردان اثر، از کلیشه همیشگی مردان دو زنه استفاده می‌کند. همه مخاطبان فیلم می‎‌‌دانند در کشاکش داستانی فیلم، زمانی که شخصیت‌‎ها موش و گربه‎ بازی درمی‎‌آورند، در نقطه‌ای درست در 5 دقیقه پایانی فیلم، با هم روبه‏رو خواهند شد و دستشان برای هم رو می‌‏شود؛ کلیشه‏‎‌ای که در همه فیلم‎‌‌های کمدی از این جنس دیده می‏‌شود؛ با این حال اما اطیابی، تا حدودی، از پس کلیشه موش و گربه‎‌‌بازی برآمده و این کشمکش داستانی که اتفاقا بار طنز فیلم را هم به دوش می‏‌کشد و مخاطب را می‌‎خنداند، موفق از آب درآمده است. شاید اوج این موفقیت، سکانش پاساژگردی و اتاق پرو لباس‌ باشد؛ زمانی که همسر اول، عمه و همسر دوم شخصیت اصلی فیلم، رامین، هر سه در اتاق پرو هستند و پژمان جمشیدی،  مستاصل و درمانده، از اتاق پروی به اتاق پرو دیگری می‌‎رود، مانتویی را به دست یکی و مانتوی دیگری را به دست دیگری می‏‌دهد. اشتباه می‏‌کند و بدون این که دروغ و پنهان‏کاری‎‌‌‌‌‌‌‌اش برملا شود، از پس اوج داستان و مواجه شدن شخصیت‎‌‌ها با هم برمی‎‌‌‌‌‌آید. در پایان داستان، همان 5 دقیقه انتهایی فیلم اما بازی پایان می‌‏گیرد و بی‎خبران از هم باخبر می‌‏شوند.

اطیابی در انتخاب بازیگرانش هم زیاد ریسک نکرده و ترجیح داده است، بازیگر فیلم محبوب آثار قبلی‌‎اش، «دینامیت»، «تگزاس» و «بخارست» را به کار بگیرد، یعنی پژمان جمشیدی که این روزها در هر فیلم و سریالی اثر و اسمی از خود به جای گذاشته است و بیشتر به عنوان یک بازیگر کمدی شناخته می‏‌شود تا بازیکن فوتبال. اطیابی در انتخاب بازیگر مقابل جمشیدی هم سراغ کلیشه‌‏ها رفته و از محسن کیایی بازی گرفته است که مانند جمشیدی سابقه همکاری طولانی با اطیابی دارد. او نیز از پس نقش یک مرد دو زنه برآمده است و به عنوان رئیس یک شرکت، توانسته نشانه‌های قدرت را بر کارمندش نشان دهد و همراهی او را در کار غیراخلاقی‌اش داشته باشد.
نکته فیلم اما داستان آن است. درست است که ریتم فیلم، کند و کشدار نیست و مخاطب از سر بی‏حوصلگی خمیازه نمی‏‌کشد، با این حال اما فیلم از نظر داستانی گاف‌های زیادی دارد، زمانی که شخصیت‎‌‌پردازی داستانی با مشکلاتی روبه‏‌رو است و شخصیت‎‌‌های فیلم، رامین، سهیلا، ستاره (مه‎لقا باقری) و مسعود (محسن کیایی) از حد تیپ فراتر نمی‌‏روند و شخصیت‎‌‌پردازی درست و دقیقی که بتواند بار داستانی را بکشند، ندارند. داستان فیلم هیچگاه نمی‏‌گوید که چرا رامین (با بازی جمشیدی) از همسر اولش سهیلا (صدف اسپهبدی) جدا شده است و دلیل بی‌پولی رامین در ابتدای داستان و تن دادن به ماجراهای بعد از آن، سفر به کیش و دیدار با عمه سهیلا (با بازی ریما رامین‌فر) چیست؟ در ادامه فیلم هم احتمالا مخاطبان، خود باید حدس بزنند، ماجرای اختلاف عمه و پدر سهیلا برای سهم‌‎الارث زمینی که امروز گران‌ قیمت شده است و همه دستگاه‌های دولتی برای تصاحبش با هم مسابقه می‎‌‌دهند، چیست؟ و بدترین بخش داستانی فیلم، ماجرای فرد مصرف‌‎کننده و یا مرد دستفروش است. از ورود ناگهانی و بی‌‎دلیلش به فیلم تا زمانی که در سکانسی مشخص می‌‏شود، رئیس باند مواد مخدر است. وصله ناجور فیلم که به نظر می‎‌آید امیر برادران و پیمان جزنی، برای این که پایان‎‌بندی فیلم را رقم بزنند و هیجان ورود پلیس‌‎ها به فیلم را داشته باشند، در «هتل»گنجانده‌‎اند.

داستان «هتل» در جزیره کیش اتفاق می‎افتد، این در حالی است که فیلم از سکانس‎‌‌های بکر دریایی و دل‎‌انگیز خلیج فارس و حتی کلیشه‎‌‌ای و نوستالژی جزیره مانند کشتی یونانی و درخت سبز خالی است و فضای بصری فیلم به سردر هتل معروف جزیره کیش (که گویا فیلم ساخته شده است تا هتل را معرفی کند) و چند پاساژ خلاصه می‏‌شود تا مخاطب نه تنها از داستان خوب که چشمش از مناظر بکر هم بی‏‌بهره باشد. با این وجود اما هتل بعد از 4 ماه، هنوز بر پرده سینماهاست و می‏‌فروشد و تا به امروز بیش از 230 میلیارد تومان فروش داشته است و به عنوان دومین فیلم پرفروش سال شناخته می‎‌‌شود.